ខណៈពេលដែលការសំដែងការគោរពដ៏សម្បូរបែបដល់តារាបូលីវូដដ៏ល្បីល្បាញ Rishi Kapoor និង Irfan Khan អ្នកនិពន្ធឆ្ងល់ថាតើការស្លាប់របស់ពួកគេទាក់ទងនឹង COVID-19 ឬយ៉ាងណា ហើយសង្កត់ធ្ងន់ម្តងទៀតអំពីសារៈសំខាន់នៃការការពារក្រុមមនុស្សមួយចំនួនតាមរយៈការឃ្លាតឆ្ងាយពីសង្គម/ការដាក់ឱ្យនៅដាច់ពីគេយ៉ាងតឹងរ៉ឹង។
វាពិតជាសោកស្ដាយណាស់ដែលបានដឹងថា ប្រទេសឥណ្ឌាបានបាត់បង់តារាបូលីវូដពីររូបគឺ Rishi Kapoor និង Irfan Khan ក្នុងរយៈពេលពីរថ្ងៃ។ នេះបានបន្សល់ទុកនូវមោឃៈនៅក្នុងឧស្សាហកម្មដែលនឹងពិបាកក្នុងការបំពេញ ហើយអវត្តមានរបស់ពួកគេពីឆាកនឹងមានអារម្មណ៍សម្រាប់រយៈពេលដ៏យូរ។
អ្នកទាំងពីរបានប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងជំងឺមហារីកយ៉ាងក្លាហាន ហើយបានផ្តល់ជាឧទាហរណ៍ដល់ពិភពលោកអំពីរបៀបប្រយុទ្ធនឹងជំងឺដ៏សាហាវបែបនេះ។
Irfan Khan បានបង្កើតជំងឺមហារីកដ៏កម្រមួយ ហើយបានទទួលការព្យាបាលនៅទីក្រុងឡុងដ៍ ខណៈដែល Rishi Kapoor បានស្នាក់នៅក្នុងទីក្រុង New York ជាច្រើនខែសម្រាប់ការព្យាបាលជំងឺមហារីករបស់គាត់។ ក្នុងនាមជាអ្នកជំងឺមហារីក ពួកគេនឹងទទួលបានការព្យាបាលដោយគីមី និងអាចព្យាបាលដោយវិទ្យុសកម្មផងដែរ។ ជាលទ្ធផល ពួកវាអាចនឹងត្រូវបានសម្របសម្រួលដោយប្រព័ន្ធភាពស៊ាំ ដូច្នេះងាយនឹងឆ្លងមេរោគ។
បន្ទាប់ពីមានការរាតត្បាតនៃជំងឺកូវីដ-១៩ ដែលពិភពលោកកំពុងជួបប្រទះនោះ ឥឡូវនេះវាច្បាស់ណាស់ថាជំងឺនេះមិនសមាមាត្រប៉ះពាល់ដល់មនុស្សចាស់ ជាពិសេសអ្នកដែលមានជំងឺរ៉ាំរ៉ៃរយៈពេលវែងដូចជា ជំងឺទឹកនោមផ្អែម ជំងឺហឺត លើសឈាមជាដើម ដែលប្រព័ន្ធការពាររាងកាយត្រូវបានសម្របសម្រួល។ អ្នកដែលមានស្ថានភាពភាពស៊ាំចុះខ្សោយដោយសារការព្យាបាលជំងឺមហារីក ឬការប្តូរសរីរាង្គក៏អាចមានហានិភ័យខ្ពស់ផងដែរ។
ដោយសារវីរុស Corona ប្រលោមលោកមានការឆ្លងខ្លាំង ហើយទីក្រុង Mumbai ស្ថិតក្នុងចំណោមចំណុចក្តៅដែលមានចំនួនករណីឆ្លងមេរោគ Corona ច្រើនជាងគេ គេអាចសន្និដ្ឋានបានថា ការចម្លងមេរោគក្នុងសហគមន៍កំពុងកើតឡើង ជាពិសេសនៅក្នុងកន្លែងថែទាំសុខភាព ដូចជាមន្ទីរពេទ្យ និងមណ្ឌលថែទាំដែលពឹងផ្អែកខ្លាំង។ ស្ថានភាពទាំងមូលមានភាពស្មុគស្មាញដោយការពិតដែលថា ~ 80% នៃមនុស្សដែលឆ្លងជំងឺកូវីដ-19 មិនមានរោគសញ្ញា ប៉ុន្តែអាចចម្លងជំងឺនេះទៅអ្នកដទៃ ដែលអាចនាំឱ្យមានលទ្ធផលធ្ងន់ធ្ងរសម្រាប់អ្នកដែលស្ថិតក្នុងស្ថានភាពងាយរងគ្រោះជាមួយនឹងប្រព័ន្ធការពារដែលសម្របសម្រួល។
នៅក្នុងទិដ្ឋភាពខាងលើ មនុស្សម្នាក់អាចឆ្ងល់ថាតើការស្លាប់របស់ Irfan Khan និង Rishi Kapoor គឺទាក់ទងនឹង COVID ឬអត់។ ដែលមានតែឯកសារពេលវេលា និងប្រវត្តិវេជ្ជសាស្ត្រប៉ុណ្ណោះដែលអាចឆ្លើយបាន ប៉ុន្តែវានាំមកនូវសារៈសំខាន់នៃការឃ្លាតឆ្ងាយពីសង្គម និង/ឬការដាក់ឱ្យនៅដាច់ពីគេដោយខ្លួនឯង ជាពិសេសសម្រាប់អ្នកដែលមានហានិភ័យខ្ពស់ដែលទទួលរងពីជំងឺរ៉ាំរ៉ៃដូចដែលបានរៀបរាប់ខាងលើ។ ដូច្នេះហើយ យើងត្រូវមានការប្រុងប្រយ័ត្នបន្ថែម និងធានាថាមនុស្សចាស់ក្នុងសហគមន៍រក្សាគម្លាតសង្គមជាមួយនឹងភាពធ្ងន់ធ្ងរបន្ថែមទៀត ដែលភាតរភាពពេទ្យ និងសហគមន៍ត្រូវយល់ដឹងក្នុងការឈានទៅមុខ។
***
អ្នកនិពន្ធ៖ Rajeev Soni PhD (Cambridge)
អ្នកនិពន្ធគឺជាអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រ
ទស្សនៈ និងមតិដែលបានបង្ហាញនៅលើគេហទំព័រនេះគឺគ្រាន់តែជារបស់អ្នកនិពន្ធ និងអ្នករួមចំណែកផ្សេងទៀតប៉ុណ្ណោះ ប្រសិនបើមាន។
